Co dokładnie dzieje się w naszym mózgu podczas medytacji? Jakie zmiany zachodzą w nim pod wpływem regularnej praktyki? Jakie są neurobiologiczne podstawy medytacji, czyli mówiąc wprost: jak medytacja zmienia mózg? Na to fascynujące pytanie nauka znajduje coraz więcej odpowiedzi, a wszystkie z nich są niesłychanie obiecujące.
Badania nie pozostawiają wątpliwości: regularna praktyka mindfulness może mieć niesamowity wpływ na nasze zdrowie psychiczne i fizyczne. To jednak nie wszystko: coraz więcej badań pokazuje też, że korzyści płynące z treningu uważności mogą sięgać znacznie głębiej - dosłownie do poziomu naszych komórek!
Leżysz w łóżku i wpatrujesz się w sufit, a sen nie chce przyjść? A może budzisz się w nocy i nie możesz ponownie zasnąć? A może po prostu czujesz, że jakość twojego snu pozostawia wiele do życzenia, przez co w ciągu dnia czujesz zmęczenie i poirytowanie? Jest na to rada – i wcale nie chodzi o liczenie owiec.
Stawianie sobie celów to naturalna część naszego rozwoju. "Zacznę regularnie ćwiczyć", "Nauczę się nowego języka", "Pójdę na kurs tego albo tamtego" – któż tego nie zna? Równie naturalna wydaje się potrzeba podzielenia się naszymi celami z innymi – naturalna i podstępna, jak się okazuje.
Poranna kawa z ulubionego kubka czy zabieg pielęgnacyjny na twarz: codzienne, nawet małe rytuały mogą mieć niebanalne znaczenie dla naszego zdrowia psychicznego – dzięki nim możemy czuć się pewniej i spokojniej, a do tego osiągać lepsze wyniki w wykonywanych zadaniach i mniej się stresować. Czy to nie brzmi świetnie?
Postawmy sprawę jasno: nasz umysł jest LENIWY i zawsze, gdy może, wybierze skrót - nawet jeśli ten zaprowadzi go na manowce. Takie skróty myślowe to heurystyki - pomagają one naszemu umysłowi szybciej przetwarzać informacje, a nam podejmować decyzje. Ale niestety mają one swoją cenę: czasem wyprowadzają nas w pole.
Wpadasz czasem w spiralę negatywnych myśli? Obawiasz się o przyszłość bardziej niż byś tego chciał? A może rozpamiętujesz nieprzyjemne sytuacje, które ci się przydarzyły, przeżywając ponownie smutek albo zażenowanie? Spokojnie: to całkowicie normalne – tak działa nasz umysł.
Gdy stykamy się z dowolną informacją – inną osobą, czyimś pomysłem albo sytuacją społeczną – nasz umysł naturalnie rozpoczyna ją przetwarzać i kategoryzować. Ten odruch poznawczy to nic innego jak OCENA – nasz umysł ocenia, z czym ma do czynienia oraz czy i jakie działanie podjąć. Oceniający umysł jest więc czymś naturalnym, jednak…
Łapiesz się na tym, że sięgasz po telefon, choć przed chwilą go odłożyłeś? Albo nie pamiętasz, czy zamknąłeś drzwi od mieszkania? Albo gdzie odłożyłeś klucze? To właśnie działanie na autopilocie, gdy nasz umysł działa za nas. Występujące wielokrotnie w ciągu dnia i często pomocne, ale często też... zupełnie niepotrzebne.
Zwykle ufamy swoim umysłom – bo komu, jak nie sobie, możemy i powinniśmy ufać? I zwykle to słuszne podejście – nasz mózg jest świetnie wyspecjalizowany w ostrzeganiu nas przed zagrożeniami czy w rozwiązywaniu dziesiątek problemów, które codzienne nas spotykają (od malutkich, po całkiem spore). No ale czasem…
